verhalen - klas 45

Wat een verschrikkelijke leuke tijd was dat, die politieopleiding, zo’n 20 kg geleden. Ontzettend veel lol gehad. Ik (Anjo) kwam net daarvoor uit militaire dienst (plicht). Ik had er nogal moeite mee dat mijn lange haren eraf moesten. Daarom liet ik alles maar groeien wat wel mocht (snor-baard). Het haar toch zo lang mogelijk laten en dan met brillantine plat tegen de kop drukken. En op vrijdag weer lekker los. Heb ook nog een tijdje hele lange bakkebaarden gehad. Je moest toch wat! Ik had wat moeite met hardlopen. Voetballen en andere spellen vond ik wel leuk, maar dat domme hardlopen!!! Dat is ook niet goed voor een mens. Je loopt alleen maar hard als je iemand achterna zit of als je achterna gezeten wordt. Je doet zoiets toch niet voor de lol, he? We hebben die bosloop dan ook diverse keren ingekort. Als je maar eenmaal de route wist, dan kon je zo weer aansluiten. De sportdocenten moesten het alleen niet zien. Ik zorgde er wel voor dat ik VOOR Don Caminada binnenkwam, anders viel het op. Don was zo’n beetje de langzaamste. Maar die rookte ook nog onder het hardlopen. Volgens mij heb ik hem wel een met een sigaret op de lippen zien hardlopen. Ik was wel jaloers op de mensen, zoals Bert Darwinkel. Die konden nog onder het hardlopen hele verhalen te vertellen. En dat zonder ademnood alsof ze thuis op de bank zaten. Het enige wat ik nog kon stamelen was een “Jah” en “Neeh”. Dan had ik de longblaasjes al achter in mijn keel zitten van het hoesten. En natuurlijk touwklimmen; ook zo’n nutteloze bezigheid. Ik ben maar 1 keer tot bovenin gekomen: juist, op het examen. Vaker was ook niet nodig.

Als er iemand is die zich goed in een situatie in kan leven dan is het Don Caminada. Voor hem was dit een hele andere wereld dan de vloerbedekkingsbranche waar hij tot dan in gewerkt had. Het begon al de eerste week in de slaapzaal op de bovenverdieping van het oude gebouw De Cloese. Don was het mikpunt die avond. Hij werden door zijn kamergenoten tijdens een stoeipartij uit zijn bed gegooid. Helaas voor hem sliep hij in het bovenste stapelbed. De klap was dan ook hard. Een van aderen onder zijn hoofdhuid opende zich spontaan en het eerste bloed van de opleiding vloeide. Hij gat een flink gat in zijn kop. De adjudant van dienst moest er met de verbandtrommel bijgehaald worden. Hij wilde natuurlijk de oorzaak hiervan weten. En Don was natuurlijk sportief en vertelde dat hij wel vaker “slaapwandelde” en dat dit de oorzaak was van zijn onfortuinlijke val. 

Onderweg naar mijn (Anjo) eerste dag op de Cloese reed ik achter een Opel Kadett Station. Ik verkeerde in de veronderstelling dat de bestuurder hiervan aan het verhuizen was omdat zijn auto vanaf de achterzijde geheel volgeladen “leek”. Tot mijn verbazing reed deze auto ook de parkeerplaats op bij het terrein van de Cloese. Dit bleek later Don Caminada te zijn. Toen zag ik dat de auto niet volgeladen was, maar dat Don twee reuze stereoboxen (normaal voor in de huiskamer) achterin de auto had gemonteerd en had aangesloten op zijn autoradiocasstterecorder. Volgens mij waren die boxen zo’n 500 Watt per stuk en zorgden voor een complete zonsverduistering in de auto.      

Voor Don was het schieten een spannende bezigheid. We hadden les van adjudant Barth? Een zeer strenge en serieuze man, die al heel veel had meegemaakt. Discipline stond voorop; er viel met deze man niet te sollen. En allemaal om de veiligheid natuurlijk. Er werd tenslotte met scherp geschoten. Het gebeurde allemaal in de schietbioscoop. Er werd voor de kogelvanger een film (met geluid) afgespeeld van een schietwaardige situatie. We hadden duidelijk afgesproken dat je dan eerst riep: “waarschuwingsschot” en dat je dan pas echt ging schieten. Toen Don Caminada aan de beurt was ging de volgorde anders. Hij had zich geheel ingeleefd in zijn rol en de situatie kwam ook heel “echt” over. Don “vergat” dat hij in de schietbioscoop was en schoot het waarschuwingsschot ook daadwerkelijk in de lucht (plafond) wat een grote stofwolk teweeg bracht en enorme hilariteit bij de toeschouwers en verbazing en schrik bij adjudant Barth. Hij had al veel meegemaakt, maar zoiets nog niet!!!